Ο Στράτος ∆ιονυσίου υπήρξε πρότυπο λαϊκού ερµηνευτή. Έκλεινε µέσα στη φωνή του όλες τις τεχνικές παραµέτρους, αλλά διέθετε και τον ψυχισµό, τα βιώµατα και την ιδιοσυγκρασία του βάρδου. Με το βλέµµα, τη λάµψη, την αρχοντιά και το κύρος του κατάφερε να µαγνητίσει τα βλέµµατα και να κλέψει την παράσταση προτού καν τραγουδήσει. ∆έος αλλά και οικειότητα απέπνεαν η στάση, το περπάτηµα, το συγκρατηµένο χαµόγελό του, ο τρόπος που έπιανε το µικρόφωνο και απευθυνόταν προς τους µουσικούς. Καταλάβαινες αµέσως ότι η πίστα και το µαγαζί ήταν γι' αυτόν κάτι σαν το σπίτι του κι εκείνος, σαν οικοδεσπότης, έπρεπε να υποδεχτεί αλλά και να φροντίσει τους καλεσµένους του. Όµως υπήρξε µία περίοδος που η καριέρα του Στράτου ∆ιονυσίου κρεµόταν κυριολεκτικά από µια κλωστή. Όσο δηλαδή κράτησε η περιπέτειά του µε τη δικαιοσύνη που τον οδήγησε στις φυλακές της Τίρυνθας και τον "στιγµάτισε", αν και όπως αποδείχτηκε έπεσε θύµα πλεκτάνης. Ωστόσο, ακόµα κι έτσι δεν...