Η Αργολίδα εν ξέχασε. Δεν σιώπησε. Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, η καρδιά του Ναυπλίου και του Άργους χτύπησε δυνατά. Ήταν οι φωνές των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους για εκείνους που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Ήταν το δάκρυ των μανάδων, η σφιγμένη γροθιά των νέων, η πικρή σιωπή των πατεράδων. Οι πλατείες του Ναυπλίου γέμισαν από κόσμο. Όχι για γιορτή, όχι για πανηγύρι, αλλά για μνήμη. Μια μνήμη βαριά, σαν πέτρα στο στήθος. Από τα μεγάφωνα ακούστηκε η φωνή μιας μάνας: "Το παιδί μου δεν πρόλαβε να με πάρει. Εγώ ακόμα το περιμένω. Εσείς;". Σιωπή. Δάκρυα. Και μετά, μια κραυγή που σκέπασε τη θάλασσα: "Δικαιοσύνη!" Στο Άργος, η Πλατεία Αγίου Πέτρου γέμισε με κόσμο. Τα πρόσωπα σκυθρωπά, αλλά τα μάτια γεμάτα φλόγα. Ένας πατέρας στάθηκε μπροστά στο πλήθος και μίλησε με τρεμάμενη φωνή: "Η κόρη μου ταξίδευε για το πανεπιστήμιο. Δεν έφτασε ποτέ. Τώρα ταξιδεύει στα όνειρά μου. Δεν θα αφήσω κανέναν να ξεχάσει". Το πλήθος...