22 Φεβρουαρίου. Μια ξεχωριστή ημέρα για όλους εμάς που βρισκόμαστε στον Προσκοπισμό. Είναι η μέρα που θα ακούσει κανείς την καρδιά μας να χτυπάει λίγο πιο δυνατά γεμάτη από χαρά και συγκίνηση. Μια ημέρα που την αφιερώνουμε στη μεγάλη αυτή παρέα που διαλέξαμε και μας διάλεξε, στην παρέα αυτή που φροντίζει να γεμίζει τη ζωή μας περιπέτεια, γνώση, προσφορά και αδελφοσύνη. Από την πρώτη στιγμή που φόρεσα το μαντήλι μου, κατάλαβα ότι κάτι διαφορετικό επρόκειτο να ξεκινήσει. Από παιδί αισθανόμουν ότι ο Προσκοπισμός δεν ήταν ακόμη μια εξωσχολική δραστηριότητα την οποία έπρεπε με άγχος να προλάβω και να τρέξω προκειμένου να την χωρέσω στο πρόγραμμα μου. Ο Προσκοπισμός ήταν ανέκαθεν μια διέξοδος από τη καθημερινότητα. Δεν μπορούσα, ως παιδί να αντιληφθώ ότι ήταν στην ουσία ένας τρόπος ζωής. Μέσα σε αυτήν την κίνηση έμαθα όλα αυτά που στερεοτυπικά όλοι γύρω μας αναπαράγουν: έμαθα να δένω κόμπους, να ανάβω με ασφάλεια φωτιά, να διαβάζω σωστά...