Το ζεστό λουσμένο στον ήλιο μεσημέρι του Ιανουαρίου μάς έβγαλε με τον Μάριο Μπανούσι από το εσωτερικό του βιομηχανικού κτιρίου όπου γίνονται οι πρόβες για τη νέα του παράσταση στον Βοτανικό, έξω · στη μικρή αυλή με τα καταπράσινα φυτά να σπάνε τη μονότονη ύπαρξη του γκρι και το βλέμμα να σηκώνεται κατευθείαν ψηλά, στο γαλάζιο ταβάνι του ουρανού. Βολευτήκαμε σε δύο μεταλλικές καρέκλες και ήταν σαν να βρισκόμασταν στην αυλή ενός σπιτιού κάπου πολύ μακριά από τον θόρυβο της πόλης. Σαν την αυλή του δικού του σπιτιού στα προάστια των Τιράνων, όπου μεγάλωσε και έχει ανάγκη να επιστρέφει συχνά για να παίρνει ανάσες ζωής, έμπνευσης και δημιουργίας. Οι θεατρικές του παραστάσεις άλλωστε είναι εμπνευσμένες από τα βιώματά του στην Αλβανία και στην Ελλάδα - το προσωπικό στοιχείο παίζει σημαντικό ρόλο στις ιστορίες που διηγείται και στους εικαστικούς κόσμους που φτιάχνει. Όπως συμβαίνει και στην τέταρτη σκηνοθετική του δουλειά, που θα δούμε...