Το έργο και η διαχρονικότητα "Η απόφασή μου να ανεβάσω την "Έντα Γκάμπλερ" του Χένρικ Ίψεν έχει τις ρίζες της στη διαχρονικότητα του έργου, καθώς και στα ζητήματα που θίγει για τη θέση της γυναίκας. Στις πρόβες, η Ανθή Ευστρατιάδου που ερμηνεύει την Έντα ξεκινάει με τα μαλλιά πιασμένα, και δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι μακριά ή κοντά. Καθώς η δράση προχωρά, και αρχίζει να ξυπνάει μέσα της μια ενέργεια ζωής, η Έντα αρχίζει σταδιακά να αποκαλύπτει ό,τι την καταπιέζει. Αφήνει ελεύθερα τα μαλλιά της, τα οποία είναι πλούσια και θηλυκά. Την ώρα που το έκανε αυτό στις πρόβες, μου πέρασαν από το μυαλό διάφορες εικόνες ανελευθερίας γυναικών. Χωρίς να είναι άμεση αναφορά σε γυναίκες που φορούν μαντήλα, εντούτοις πρόκειται για μια κρυμμένη γυναικεία ταυτότητα, η οποία λειτουργεί με σκληρά και έντονα στοιχεία προκειμένου να επιβιώσει. Αυτό, καμιά φορά, δημιουργεί μια άρνηση μιας άλλης φύσης, γιατί όταν η άλλη φύση γίνεται ορατή κοινωνικά...