Ο Κώστας Παπανικολάου εδώ και χρόνια δείχνει ένα πρόσωπο που μόνο όσοι βλέπουν πίσω από τα λόγια και τις πράξεις του μπορούν να καταλάβουν. Ένας αθλητής που υπηρετεί πιστά μια ατζέντα. Το "καλό και ταπεινό παιδί" που παλεύει να γίνει το σύμβολο της "Πειραιώτικης Ολυμπιακής κουλτούρας". Με χτυπήματα σε αντιπάλους όπως τότε στο κεφάλι του Σίνγκλετον. Με τοποθετήσεις μπροστά στις κάμερες που θα ζήλευε ο Τσουκαλάς. Με παρουσίες και εξαλλοσύνες στα ποδοσφαιρικά γήπεδα που αγωνίζεται ο Ολυμπιακός. Όμως, είναι αυτή η πραγματικότητα ή άλλη; Δεν είναι λίγες οι φορές που η συμπεριφορά του είχε αφετηρία προσωπικές επιδιώξεις. Ποιος ξεχνά τις στιγμές έντασης με τον Γιώργο Μπαρτζώκα; Ποιος αγνοεί τις φορές που εξέφραζε δημόσια τη δυσαρέσκειά του, ακόμα και μπροστά στις κάμερες, σε αγώνες στο ΣΕΦ, στο ΟΑΚΑ, στο Περιστέρι; Και μετά, ξαφνικά, όλα να καλύπτονται κάτω από τον "οικογενειακό" μανδύα του Ολυμπιακού. Ο δράκος δεν έχει ακόμα εμφανιστεί...