"Αχχ και να γύριζε ο χρόνος πίσω, πριν απερίσκεπτα παρανομήσω και τον πανικό σκορπίσω...". Πιθανότατα ο καθένας μας έχει τη δική του φράση. Τη φράση του Ευγένιου Τριβιζά με την οποία μεγάλωσε ένα, δύο ή περισσότερα παιδιά. Για τη δική μας οικογένεια ήταν η παραπάνω. Τοποθετημένη στο σύνορο με μια άλλη εποχή. Μια εποχή κατά την οποία τα παιδιά δεν διαβάζουν πλέον τόσο παραμύθια. Απορροφημένα από χρώματα διαδικτυακών παφλασμών, χαμένα στους ωκεανούς πληροφοριών, μάλλον φτιάχνουν τα δικά τους παραμύθια. Τρομακτικά; Ευχάριστα; Ο Ευγένιος Τριβιζάς δεν είναι απαισιόδοξος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Λέει στο "Βήμα" ότι "η κάθε εποχή έχει τις προκλήσεις της. Ακόμα και οι "χρυσές" ή μάλλον οι "επίχρυσες"...". Οι μύθοι μοιάζουν να αποσύρονται. Οι νέοι των παγκόσμιων "ψηφιακών" κοινωνιών μας έχουν εκτεθεί σε έναν συνδυασμό βίας, έλλειψης κανόνων, αδυναμίας των μεγαλύτερων να διαχειριστούν την υπερέκθεσή τους στην πληροφορία... "Οι νέοι της χώρας...