Φαντάζει παράταιρο να μιλάς για ψυχολογία και φιλοσοφία σε μια εποχή όπου οι πολλαπλές κρίσεις και η γεωπολιτική αστάθεια κυριαρχούν. Μοιάζει σχεδόν ύβρις να εξετάζουμε τα εσωτερικά προβλήματα του εαυτού, όταν η φτώχεια θεριεύει, ο πόλεμος μαίνεται και η καθημερινότητα φορτώνεται με αγωνία. Είναι όμως πράγματι πολυτέλεια να εστιάζουμε στο ταξίδι προς την αυτογνωσία, όταν το σκοτάδι φαίνεται να καταπίνει τον κόσμο; Είναι άραγε ο ψυχικός πόνος κάτι ξέχωρο από τις κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις; Το γκρίζο που πνίγει τη συλλογική μας ψυχή και τα ψεύτικα χαμόγελα που καλύπτουν τη μοναξιά μας είναι λιγότερο πραγματικά επειδή δεν ανήκουν σε στατιστικές ή δείκτες ανάπτυξης; Διαφήμιση Και οι τεχνολογικές εξελίξεις, που υπόσχονται να φέρουν μια νέα εποχή, ακόμη και έναν "αναβαθμισμένο" άνθρωπο, είναι τελικά η λύση; Ή μήπως, στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε έναν νέο εαυτό, κινδυνεύουμε να απωλέσουμε την ουσία της ύπαρξής μας; Η...