Σίγουρα σε κάποιο ελληνόφωνο εγχειρίδιο για επίδοξους ηγέτες θα έχει γραφτεί ότι κάθε κίνηση αρχηγισμού οφείλει να επιδεικνύει περίτρανα τον τιμωρητικό της χαρακτήρα. Ή μπορεί απλά οι άνθρωποι που δασκαλεύουν τους νυν και επίδοξους πολιτικούς αρχηγούς, να αποτελούν μια κοινή διακομματική μήτρα μυστικοσυμβούλων που δεν εμποδίζονται από ιδεολογίες, πολιτικούς χώρους, πρόσωπα και συγκυρίες. Όποιος από αυτούς τους μικρούς Αριστοτέληδες κι αν υπήρξε η πηγή έμπνευσης του Στέφανου Κασσελάκη για την επιδειξιομανία του στην εκστρατεία οικονομικής εξυγίανσης του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ όμως, μικρή σημασία έχει. Και άλλωστε, ακόμα και στους επικριτές του προέδρου, τα δάκρυα για τους πραγματικούς πληγέντες από το αιφνιδιαστικό κλείσιμο του καθημερινού φύλλου της "Αυγής", δηλαδή τους εργαζομένους που θυσιάζονται τελετουργικά σε κοινή θέα λίγο-πολύ ως αργόμισθοι, υπήρξαν κατά κανόνα λίγα. Το όψιμο πένθος της περιφέρειας του πάλαι ποτέ κυβερνώντος...