Άντε τώρα εσύ να εξηγήσεις στον άλλον ότι όταν λες "είχαμε τουλούμπα στο σπίτι", δεν εννοείς πως ήταν ζαχαροπλάστης ο μπαμπάς σου κι έφερνε κάθε μέρα εκλεκτά προϊόντα από το εργαστήριό του. Το γλυκό ξέρει ο άνθρωπος, τον κύλινδρο τον σοροπάτο (ενίοτε υπερβολικά...), που τον μασουλάς και ευφραίνεσαι. Που να καταλάβει το τέκνο του άστεως ότι η τουλούμπα ήταν εκείνο εκεί το μαραφέτι με τον λεβιέ που τον πήγαινες πάνω κάτω κι έβγαζε νερό. Ράιτ θρου από τη γη, όπου προηγουμένως είχες καρφώσεις μια σωλήνα πέντε δέκα μέτρων όχι περισσότερο. Τόσο εγγύς ήταν στη δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα ο υδροφόρος ορίζοντας στη Θεσσαλία, πριν σκάσουν μύτη οι επιδοτήσεις του Ντελόρ και φορτώσει ο κάμπος όλος μπαμπάκι και πλέον απαιτείται γεώτρηση φουλ τάιμ για να πετύχεις φλέβα. Στο σπίτι μας, λοιπόν, το προσφυγικό, τα πρώτα χρόνια δεν είχαμε νερό τρεχούμενο, είχαμε τουλούμπα για πλύσιμο σώματος και ρούχων -στη σκάφη αμφότερα. Κι άμα θέλαμε να...