Σεπτέμβριος του 2018. Το τηλέφωνό μου άρχισε να χτυπά, μεταφέροντάς μου μια περίεργη αίσθηση του επίμονου. Η πρόσκληση στην άλλη άκρη της γραμμής δεν είχε ερωτηματικό: "Θέλω να έρθεις σπίτι μου για φαγητό να τα πούμε". Σημείωσα τη μέρα, την ώρα και μία διεύθυνση στη Βούλα. Ημουν στην ώρα μου εκεί. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι τι φάγαμε - τώρα μπορώ να το πω χωρίς να με παρεξηγήσει. Θυμάμαι όμως κάθε λέξη από τη συζήτηση που κάναμε. Μιλήσαμε για τους γονείς μας, τη σχέση μας με την πολιτική, τις αγωνίες μας για τον κατακερματισμένο προοδευτικό χώρο. Φτάνοντας στο ΠΑΣΟΚ, ο τόνος και το χρώμα της φωνής της άλλαξε. Δεν μπορούσε να κρύψει ούτε το πάθος ούτε την αγάπη της για το ΠΑΣΟΚ. Μου παρουσίασε το σχέδιό της σε μία φράση: πολιτική ενότητα, αυτόνομη πορεία, προοδευτική ταυτότητα. "Αυτό θέλω, Στέφανε. Και θέλω να με βοηθήσεις να το πάμε μέχρι το τέλος". Δεν ήταν δύσκολη και η δική μου απόφαση. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Ιούλιος...