Του Δρ. Απόστολου Ε. Παπαφωτίου* Η συνάντηση της αιωνιότητας με την ιστορία, η συνάντηση ανάμεσα στο θεϊκό και στο ανθρώπινο, ανάμεσα στην επίγεια και επουράνια πολιτεία, πήρε τη μορφή μιας δίκης η οποία δεν κατέληξε σε ετυμηγορία. Έτσι ο Πιλάτος ο praefectus Judea παρέδωσε τον Ιησού στους διώκτες του, στα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου (Sanhedrin) που ήταν το ανώτατο Δικαστήριο, στους δημίους του για να θανατωθεί. Μια δίκη η οποία κρίνεται ως παρωδία και με τον Μωσαϊκό και με τον Ρωμαϊκό Νόμο. Εφαρμόστηκε δε στη ρωμαϊκή δικονομία η πρακτική της "Έκτακτης διαγνωστικής διαδικασίας" (cognitio extra ordinem ή extraorinatiam) με πολυπληθείς παραβάσεις. Μια δίκη η οποία δεν έγινε σύμφωνα με τον νόμο και τη δικονομία και η οποία δεν κατέληξε σε ετυμηγορία είναι συνεχώς σε κατάσταση συνεχούς κρίσης. Αυτή την κρίση έρχεται να καλύψει το παρόν έγγραφο της απόφασης της καταδίκης του Ιησού Χριστού το οποίο δημιουργεί πολλούς προβληματισμούς και...