Πριν χρόνια, τέτοια περίοδο, διάβαζα σε ιστοσελίδα ένα χρονογράφημα του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο συμπαθής, κατά τα άλλα, δημοσιογράφος και στιχουργός έκανε τακτικά αναφορές και αναπολούσε τις "παλιές καλές μέρες", και δημιουργούσε νοσταλγικές αναμνήσεις στους παλιούς! Ανάμεσα... στις άλλες αναμνήσεις, έγραφε και τα εξής, μελαγχολικά: Άρχισαν και οι Χαιρετισμοί... Παλαιότερα, πήγαινα στους Αγίους Ασωμάτους, άναβα ένα κερί, έκανα τον σταυρό μου, έψελνα κιόλας κάτι λίγο, με τα χείλη μισόκλειστα. Τώρα, όμως; Τώρα, μετά τα όσα διαβάζω, μετά τα όσα ακούγονται, δεν μού κάνει καρδιά να πάω στην εκκλησία. Πληγώνομαι. Κι ας ξέρω πως οι περισσότεροι παπάδες είναι πραγματικά άνθρωποι του Θεού, και καμιά σχέση δεν έχουν με ορισμένους ιεράρχες...". Και εγείρονται τα ερωτήματα: Αγαπητέ κύριε Λευτέρη, αν κάποιοι πρόεδροι της ομάδας που λατρεύεις ή ακόμη και κάποιοι χρυσοπληρωμένοι μελανόξανθοι παίκτες, της ΑΕΚ, παρασπονδήσουν και κάνουν λοβιτούρες...