Ένα κομμάτι κέικ ή ένα μπισκότο με τον καφέ, ένα σοκολατένιο γλυκάκι μετά από το φαγητό, μερικές κλεφτές κουταλιές ακόμη όταν κάνεις επιδρομή το βράδυ στην κουζίνα, νυχοπατώντας και νομίζοντας ότι δεν θα σε πάρει χαμπάρι κανείς... Πάντα είναι ώρα για σοκολάτα. Δε θέλει πολύ για να υποκύψεις στον πειρασμό. Είναι λατρεμένη. Ανεβαστική. Ψυχοθεραπευτική σχεδόν. Μια μετρημένη γλυκιά παρασπονδία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αυτό υποστηρίζει και ο συγγραφέας και τακτικός αρθρογράφος στο Τhe New York Times Magazine Μάικλ Πόλαν στο βιβλίο του Ιn Defense of Food (Προς υπεράσπιση του φαγητού). Στις σελίδες του διαβάζεις ότι ο πρώτος συνειρμός των Αμερικανών όταν τους δείξει κάποιος τις λέξεις "σοκολατένιο κέικ" είναι "ενοχή". Κι ότι η αντίστοιχη πρώτη σκέψη των Γάλλων είναι "γιορτή". Μια δόση χαράς τη χρειαζόμαστε που και που, πόσο μάλλον σε μια εποχή που δοκιμάζει ποικιλοτρόπως το νευρικό μας σύστημα, οπότε συνταχτείτε με τους Γάλλους. Ως γνωστόν...