Με τη Νάομι, την ηρωίδα αυτού του βιβλίου, συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, την εποχή που ζούσα στο Παρίσι. Εκείνη τότε τριάντα και εγώ δέκα εννιά. Ήταν η γυναίκα που με βοήθησε, που έψαξε για μένα, ποιος ήταν ο αληθινός μου πατέρας. Μισή Γαλλίδα και μισή Γιαπωνέζα, μια δυναμική προσωπικότητα, σκληρή δικηγόρος που δεν χαριζόταν εύκολα στις διακρίσεις και τον διαχωρισμό στον επαγγελματικό της χώρο. Όταν μου εξιστόρησε την ζωή της, ένιωσα πραγματικά να με πνίγει η αδικία. Φυσικά, μου εμπιστεύτηκε την ιστορία της, ίσως γιατί είχαμε πολλά κοινά... Να με παρηγορήσει... Κάπως έτσι έγινε... Η μάχες που έδωσε για να κερδίσει μια θέση στην κοινωνία, τεράστια. Με έναν δίδυμο αδελφό δολοφονημένο από άλλα παιδιά στο σχολείο, θύμα μπούλινγκ, τόσο για τα κινητικά του προβλήματα, όσο και για την καταγωγή του, την ανάγκασαν έναν ολόκληρο χρόνο, να μείνει σε "στέγη για νέους" στα εφτά της μόλις χρόνια, φυσικά για να την αποτρέψουν να μιλήσει... Το ότι ήταν...