Η κατάσταση αυτή είναι τόσο συνήθης, που η Katherine Lyman μπορεί εύκολα να περιγράψει το σενάριο: Μια ασθενής με άνοια, συνοδευόμενη από ένα μέλος της οικογένειας, μπαίνει στο γραφείο της και στην ουσία γίνεται αόρατη, καθώς οι σκέψεις της θεωρούνται άνευ νοήματος. "Μην της κάνετε ερωτήσεις", λέει η συγγενής στη Lyman, γηριατρική νοσηλεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Beth Israel Deaconess, που συνεργάζεται με το Χάρβαρντ. "Δεν θα πάρετε τις απαντήσεις που χρειάζεστε". Πρόκειται για ένα κλασικό παράδειγμα του πώς δεν πρέπει να αντιμετωπίζεις κάποιον που έχει άνοια - θεωρώντας και διαδίδοντας ότι δεν είναι πλέον σε θέση να μιλάει για τον εαυτό του. Όμως η Lyman δεν συμφωνεί με αυτή τη νοοτροπία. Αντιθέτως, κοιτά την ασθενή και συζητά μαζί της, ακούγοντας τις απαντήσεις της. "Το ότι κάποιος έχει γνωστική δυσλειτουργία δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο άνθρωπος", επισημαίνει η Lyman. "Οι γνωστικές του ικανότητες μπορεί να είναι μειωμένες σε σχέση...