Μία από τις καλύτερες ενοράσεις που είχα ποτέ αφορά στον τρόπο με τον οποίο βλέπω το χρόνο: ως την υπέρτατη ψευδαίσθηση. Το σκέφτομαι κάπως έτσι: Όσα συνέβησαν στο παρελθόν - όσα χρόνια, αιώνες ή χιλιετίες κι αν πέρασαν - έλαβαν χώρα στο τώρα. Μόνο στο τώρα. Δεν υπάρχει τρόπος να ζήσουμε κάτι διαφορετικό από το πολύτιμο παρόν. Συνεπώς, η ιδέα πως συνέβησαν στο παρελθόν πρέπει να είναι ψευδαίσθηση, μια και τα πάντα βιώνονται τώρα. Το θέμα "χρόνος" είναι μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Η ίδια λογική ισχύει εξάλλου για το μέλλον - όποια κι αν είναι η φαντασίωσή μας για το τι θα συμβεί τότε, πάλι θα λάβει χώρα στο τώρα. Το μόνο που διαθέτουμε είναι το τώρα - τώρα - τώρα. Ο χρόνος είναι μάλλον αυτό που μετράμε με ρολόγια χειρός, ρολόγια-κούκους, ξυπνητήρια και ημερολόγια· επί της ουσίας παρόλα αυτά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μα ακολουθία στιγμών του παρόντος. Το μήνυμα, λοιπόν, σε αυτό το υπόδειγμα για να έχουν οι Δικαιολογίες Τέλος! είναι...