Κάθε ανθρώπινη κοινότητα τελεί υπό ένα όριο. Υπάρχει μέσα του. Ως δυναμική κατάσταση, είναι στραμμένη πέρα από αυτό το όριο, ένας ορίζοντας μπορεί να την προκαλεί, ένας πειρασμός αλλαγών να την κινητοποιεί και να την εμπνέει. Και, πολιτικά, δηλαδή συντεταγμένα, διαλογικά και δημιουργικά, να υπερβαίνει το όριο, να μετακινείται πέραν της γραμμής του, να την αφήνει πίσω του στο χρόνο, σε μια εξέλιξη μέσα σε ένα νέο όριο πάντα, συνοδευόμενο και αυτό από τη ματιά προς ένα άλλο και επόμενο. Στη γραμμή του ορίου, στη μεθόριο, παίζονται όλα. Εκεί, μια αόρατη σύγκρουση συντελείται σε επίπεδο συνείδησης, άρνησης ή αποδοχής, σύμπραξης ή εναντίωσης σε αυτό που μια εποχή φέρει ως αίτημα αλλαγής, ανταπόκρισης στις ανάγκες και αποτελεσματικής λειτουργίας των θεσμών, θα λέγαμε συμβατικά εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, τις μέρες αυτές, που μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική ένταση, με την ανακεφαλαιωτική αφορμή - την τραγωδία στα Τέμπη - τις χαρακτηρίζει.