"Κυρίες και κύριοι, σε λίγο θα ιδήτε μια τραγωδία τρομερά και θα συγκινηθήτε, όπως θα ανοίξη η σκηνή θα δήτε καθισμένη μία κυρία να κεντά πολύ ευτυχισμένη. Χάνει την κόρη της μετά στης θάλασσας τον πάτο, και η απώλεια αυτή την κάνει άνω κάτω. Μετ' από χρόνια ο άντρας της στη θάλασσα πηγαίνει και σ' ένα ψάρι βρίσκουνε την κόρη τη χαμένη. Αλλά αρμύρες μύριζε και φύκια κι' αθερίνες κι' έτσι η κόρη χάνεται, την τρώνε οι ψιψίνες. Αφού την τρων, δυο γείτονες παν μ' ένα παλικάρι που 'χε χαθή κι είχε βρεθή σε κάποιο άλλο ψάρι. Ζητούν τη νέα, σύζυγο να δώσουν στο αγόρι, κατόπιν γίνονται πολλά, μετά αναχωρούνε κι' υπόσχονται, αν κόρη βρουν, στους γείτων να το πούνε. Αυτή είν' η υπόθεσις. Μετά η αυλαία κλείνει, γι' αυτό αν βιάζεται κανείς, μπορεί και να του δίνη". Έτσι ξεκινάει η "Φαύστα" του Μποστ, σε ένα σαλονάκι του 19ου αιώνα. Ο υπέροχος συγγραφέας, σκιτσογράφος, ζωγράφος και στιχουργός την έγραψε αντλώντας την πρώτη έμπνευση από το τραγικό...