Οι μαραθωνοδρόμοι έχουν ένα όνομα για εκείνη την αναπόφευκτη στιγμή που τα πράγματα γίνονται αφόρητα: "η σπηλιά του πόνου". The pain cave. Και επειδή η ζωή είναι ένας μαραθώνιος, πολλοί παίρνουν μαθήματα από τους αθλητές αυτούς. Στον Ολυμπιακό μαραθώνιο του 1968 στην Πόλη του Μεξικού, ο Τανζανός δρομέας John Stephen Akhwari πέρασε τη γραμμή του τερματισμού πολλές ώρες μετά το τέλος του αγώνα. Η τελετή των μεταλλίων είχε γίνει, το μεγαλύτερο μέρος του πλήθους είχε πάει στα σπίτια του και το στάδιο ήταν σχεδόν άδειο. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Ωστόσο, ο Akhwari ήταν εκεί, κουτσαίνοντας με ένα ματωμένο, δεμένο με επίδεσμο πόδι, αποφασισμένος να τερματίσει. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν τα παράτησε, η απάντησή του ήταν απλή και βαθιά: "Η χώρα μου δεν με έστειλε 5.000 μίλια μακριά για να ξεκινήσω τον αγώνα. Με έστειλε 5.000 μίλια για να τον τερματίσω". Η στάση του Akhwari φαντάζει, μισόν και πλέον αιώνα μετά, ως η τέλεια παρομοίωση...