Από τον Σηκουάνα, βρέθηκε στα βρόμικα ποτάμια της εν Ελλάδι τέχνης: με όλα τα ζόρια, τις χαρές και τα πάθη. Αυτό δεν χρειάζεται να το πει η ίδια. Κάθε φορά που την βλέπω στη σκηνή, παρατηρώ την μετάβαση αυτή, έχει μια υγρασία η ψυχή της Φένιας Παπαδόδημα που προδίδεται ίσως από τα μάτια. Καταπιάνεται με θέατρο και μουσική, αλλάζει ρόλους και χώρους, αλλά ποτέ χούγια. Θέλει να επικοινωνεί την ομορφιά, μέσα από την ομορφιά. Αυτή τη χρονιά, συνεχίζει την επί σκηνής συνομιλία της με ένα ελάχιστα γνωστό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τον ''Ξεπεσμένο Δερβίση'' και μεταφέρεται στην Αθήνα του 19ου αιώνα. Μαζί της κι εμείς, δεν γίνεται αλλιώς εν προκειμένω.Τι συμβαίνει με τον Παπαδιαμάντη, θεωρείς, και έχει καταστεί τόσο δια-καλλιτεχνικός; Εννοώ... παραστάσεις, performances, ακόμα και μια ταινία. Το έργο του Παπαδιαμάντη αποτελεί ένα κομβικό σημείο συνεύρεσης της ομορφιάς και της πυκνότητας του λόγου όπως την αναγνωρίζουμε στον Όμηρο.