Αν προκύπτει κάτι από τις ποιοτικές αναλύσεις των τελευταίων δημοσκοπήσεων είναι ότι η ψήφος του εκλογικού σώματος τείνει να είναι όλο και πιο πολύ συναισθηματική. Από τη μια ο θυμός, η απελπισία, η εκδικητικότητα, από την άλλη ο φόβος της αλλαγής και, πιο σπάνια, η ελπίδα. Σε περιόδους αβεβαιότητας και θολών οριζόντων, ο ορθολογισμός και η ψύχραιμη αποτίμηση σπανίζουν, και συχνά και οι πλέον νηφάλιοι και σκεπτικοί παρασύρονται από τη "δημιουργούμενη αίσθηση" των πραγμάτων. Μια ματιά σε περασμένες εκλογικές επιλογές μας επιβεβαιώνει του λόγους το αληθές... ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Κλασικό παράδειγμα η μεγάλη (δημοσκοπική) άνοδος του κόμματος "Πλεύση Ελευθερίας" της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ενός μονοπρόσωπου κόμματος "έτσι χωρίς πρόγραμμα", που καβάλησε το κύμα σωρευμένης δυσφορίας της κοινωνίας για ένα σωρό υπαρκτούς λόγους, και προβάλλεται, εν είδει πολιτικού αξιώματος, ως "Μεσσίας" και ξόρκι πάσης νόσου και αγωνίας.