Αποφάσισε να ασχοληθεί µε τα κοινά σχετικά αργά. Η ζωή του ήταν ένας ποταµός ποικιλιών. Ανήκε επί ένα διάστηµα στους νέους ευπατρίδες που χαρακτήριζαν τη ζωή της πόλης από τη δεκαετία του '60. Από τότε, βαθµιαία εξελισσόµενος, ήταν δηµόσιο πρόσωπο. Γνώρισε ευµάρεια και ατυχίες, ως οινοποιός διέπρεψε και θεωρούνταν µέλος µιας δηµιουργικής παρέας. Ποτέ δεν φηµίστηκε για ιδεολογικές προσηλώσεις, εντούτοις κατάφερε, χωρις εκπτώσεις στον ιδιωτικο του βίο, να καταστεί συµπαθής, ειδικά στην πυρίκαυστο Θεσσαλονίκη, στα κτήµατά του, κυρίως στη Νάουσα, αλλά και στην κοιτίδα του, το Νυµφαίο. Τον λάτρευαν και τον κατέκριναν για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Δεν διαπραγµατευόταν τις απόψεις του, µήτε έχασε ποτέ την οξύτητα και την ανεµελιά του. Διαλέγοντας τον στίβο της Θεσσαλονίκης και όχι µια τυπική ιδρυµατική σχέση µε την πόλη, αποδείχτηκε γνώστης των γενικών και ειδικών συνθηκών. Αυτά που θεωρούσε ουσιώδη, τα δρόµιασε χωρίς να λογαριάζει...