Κάποτε -εδώ καί πολλά χρόνια- πού μούτυχε νά κάνω Ανάσταση σέ κάποιο ορεινό χωριό τής Ρούμελης, ένας γέρος χωριάτης, υψώνοντας τή λαμπριάτικη λαμπάδα του, σά χαιρετισμό, πρός τ' αναστάσιμα άστρα, μού είπε σά νά μιλούσε μέ τόν εαυτό του: -Ημέρεψαν απόψε, παιδί μου, τά Ουράνια. Στά δυό αυτά λόγια ο αθώος χωριάτης είχε κλείσει, επιγραμματικά, τό βαθύτερο νόημα τού χριστιανικού θαύματος. "Ημέρεψαν τά Ουράνια". Ο ουρανός, χωρίς τό μεγάλο χριστιανικό θαύμα, θά εξακολουθούσε νά είναι γιά τήν περίφοβη ψυχή τού απλοϊκού ανθρώπου -γιά κάθε ανθρώπινη ψυχή- τό κατοικητήριο ενός Θεού τρομερού, δικαιοκρίτη χωρίς επιείκεια καί τιμωρού χωρίς έλεος. Τέτοιοι στάθηκαν οι θεοί όλων τών θρησκειών. Κυβερνούσαν τά πλάσματά τους μέ τόν τρόμο. Τύραννοι παντοδύναμοι, μακρυσμένοι απ' τό λαό τους, δέν είχαν γνωρίσει ποτέ τίς αδυναμίες του, δέν είχαν πονέσει ποτέ τόν πόνο του, δέν είχαν βασανισθεί ποτέ απ' τά βάσανά του, δέν είχαν κλάψει ποτέ τά δάκρυά του.