Τον τελευταίο καιρό όλοι παραδέχονται -ακόμη και όσοι αδυνατούσαν ή αρνούνταν να δουν τα ενεργά ρήγματα- ότι συμβαίνει στην κοινωνία κάτι πρωτόγνωρο. Οι κινητοποιήσεις για τα Τέμπη έχουν πρωτοφανή μαζικότητα και αντοχή και συγκεκριμένα αιτήματα φέρνοντας στο προσκήνιο αμιγώς πολιτικά θέματα ουσίας με την κραυγή "δεν έχω οξυγόνο". Μια κοινωνία φαίνεται να ξυπνάει από το λήθαργο που βυθίστηκε μετά το "δόγμα του σοκ" που της επιβλήθηκε και να ανακαλύπτει ξανά τη συλλογική δράση -τη σημασία της οποίας με σπουδή φρόντιζαν διάφορά κέντρα να υποτιμούν-, να ορθώνει ένα νέο "εμείς" απέναντι στους εκπροσώπους της εξουσίας, προκαλώντας τους σύγχυση και αμηχανία. Σε ομολογουμένως δύσκολη θέση ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε τον περιβόητο "ευρύ ανασχηματισμό" που τις προηγούμενες μέρες καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια να εμφανιστεί ως η λύση που καρτερούμε και η χειροπιαστή απάντηση της κυβέρνησης ότι έλαβε τα μηνύματα της κοινωνίας. Επιμένω ότι...