Πήγα να δω το "Οξυγόνο" του Ιβάν Βιριπάγιεφ γεμάτη ανυπομονησία για το τι θα έχει σκαρφιστεί ο Γιώργος Κουτλής αυτή τη φορά, ένας σκηνοθέτης με σερί μεγάλων επιτυχιών- παραστάσεων που συζητήθηκαν όσο λίγες τα τελευταία χρόνια ("Οι Παίχτες", "Ο Άνθρωπος απ' το Παντόλσκ", "Ο Σκύλος, η Νύχτα και το Μαχαίρι", "Ο Άσχημος"). Μέσα από τη ματιά του Κουτλή, η ερωτική ιστορία του Σάσα και της Σάσα στο "Οξυγόνο" δίνεται σε 10 tracks/σκηνές/θεματικές που θυμίζουν τις 10 Εντολές. Είναι μια ερωτική ιστορία με ουσιαστικό πρωταγωνιστή το οξυγόνο, αυτό δηλαδή που σου δίνει λόγο ύπαρξης, τον αέρα σου, την ελευθερία σου. Ο Κουτλής την τοποθετεί σε ένα ατελείωτο ρέιβ πάρτυ. Το ποιητικό κείμενο του Βιριπάγιεφ "κουμπώνει" στο beat της ηλεκτρονικής μουσικής τόσο καλά που απορούσα με τους γύρω μου που κάθονταν ήσυχοι στα καθίσματά τους στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Θα μπορούσα να δω αυτή την παράσταση όρθια - ξέχασα να το πω αυτό στον Γιώργο Κουτλή το πρωί...