Μαργαρίτα Πουρνάρα 18.03.2025 • 12:23 Κοινοποίηση 0 Σχόλια Από τις πιο ωραίες συζητήσεις για την τέχνη στη ζωή μου την έχω κάνει με τον Αλέκο Κυραρίνη πριν από 15 χρόνια -καθισμένοι και οι δυο- σε ένα πεζούλι που έβλεπε το Αιγαίο στη γενέτειρά του την Τήνο. Ο καλοκαιρινός ήλιος έδυε στο πέλαγος και εμείς μιλάγαμε για τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του, κοντά στον οποίον έμαθε την τέχνη, για τη δύναμη των συμβόλων και την αξία της πνευματικότητας, για τη μετάβασή του στην Αθήνα και την αδυναμία του να ενταχθεί σε αυτό που ονομάζουμε αγορά της τέχνης. Ακόμα και σήμερα που κοντεύει τα 50 του χρόνια, ο καλλιτέχνης κρατάει μέσα του κάτι ανόθευτο, μια μυστική δύναμη που τον βυθίζει στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού όταν ζωγραφίζει ή σμιλεύει. Οι συνθέσεις του είναι πυκνές εικόνες, καμωμένες με επαναληπτικότητα, με έναν μυστικό εσώτερο ρυθμό. Αλλά και ο χαρακτήρας του, οι αξίες του, οι κώδικες συμπεριφοράς με τους ανθρώπους ουδόλως έχουν αλλάξει...