Σε μια στροφή του δρόμου που οδηγεί από την Φλώρινα στις Πρέσπες, εκεί κοντά στο Πισοδέρι, η άσφαλτος έχει στρωθεί με κατακόκκινα φύλλα. Σταματάς το αυτοκίνητο -όλοι το κάνουν, αποκλείεται να αντισταθείς στον πειρασμό- και βγαίνεις έξω, σε μια βροχή από φύλλα που στροβιλίζονται στον αέρα. Λες και είσαι μέσα σε μια από αυτές τις γυάλινες χιονόμπαλες, που κάποιος την ταρακούνησε πολύ, απλά αντί για χιόνι πέφτουν χρυσοκόκκινα φύλλα. Αποκλείεται, λες, το τοπίο παρακάτω να γίνεται πιο μαγικό από αυτό. Κι όμως. Καθώς ο δρόμος παίρνει να κατηφορίζει τις πλαγιές του Βαρνούντα, η γαλάζια απεραντοσύνη των δύο λιμνών απλώνεται μπροστά σου, σε ένα θέαμα που κόβει την ανάσα, να μην ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις. Διακόπτεται μόνο από μικρά, καταπράσινα νησάκια, και στεριές που μοιάζουν με νησάκια αλλά είναι στην πραγματικότητα ακρωτήρια, που οδηγούν το βλέμμα διαρκώς και ανεξαιρέτως επάνω σε βουνά. Αμέτρητα, ατελείωτα βουνά αγκαλιάζουν τις δύο...