Του Γιώργου Κ. Στράτου Η σχέση της τέχνης με τη θρησκεία αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια στην ιστορία του πολιτισμού. Έναν από τους λόγους τον περιγράφει γλαφυρά ο θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα και πατέρας του αείμνηστου ηθοποιού Δημήτρη Χορν, στο δοκίμιό του "Θρησκεία και Τέχνη": "Πηγή κάθε τέχνης είναι η θρησκεία. Ή μάλλον δεν θα βρισκόμαστε μακριά από την αλήθεια αν λέγαμε πως τέχνη και θρησκεία συγχέονται και πως το αληθινό έργο τέχνης δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια θρησκευτική λειτουργία, ένα ξέσπασμα της λατρείας ενός πιστού, μια προσευχή του, ένας ύμνος του στον Θεό που λατρεύει". Για τον χριστιανισμό, για τον οποίο και νομιμοποιούμαστε να μιλήσουμε ως πιστοί του, η σημασία της τέχνης στην πίστη αναγνωρίστηκε από τους πρώτους αιώνες μετά τη διδασκαλία Του. Οι τοιχογραφίες, τα ψηφιδωτά, οι εικόνες διδάσκουν, παιδαγωγούν τους πιστούς και τους εμψυχώνουν...