Ήμουν 10 χρόνια τραγουδιστής και ο πατέρας μου, ο συγχωρεμένος, δεν είχε έρθει να με ακούσει. Μια φορά με ρώτησε: "Τραγουδάς καλά, ρε;". Του λέω: "Έτσι λέει ο κόσμος". "Τραγουδάς σαν τον Καζαντζίδη;". Του απαντώ: "Ε, όχι και σαν τον Καζαντζίδη, ρε πατέρα". "Τότε τι να 'ρθω να ακούσω;". Η αιτία για να 'ρθει να με ακούσει ήταν ο Νίκος ο Ξανθόπουλος. Αλλά δεν ήρθε για μένα. Ήρθε για τον Νίκο. Σε μια γιορτή του γραφείου στην Αγχίαλο που τραγούδαγα. Μόλις είπα στον πατέρα μου και στη μάνα μου ότι θα είναι ο Νίκος ο Ξανθόπουλος, "σήκω", του λέει. Ήρθαν, άκουσαν τον Ξανθόπουλο και μετά τραγούδησα κι εγώ. Και μου λένε: "Πιο καλά τραγουδάς ρε από τον Ξανθόπουλο". Του λέω (σ.σ. του πατέρα του): "Αυτό να μην το ξαναπείς γιατί εσύ δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός. Και μουγκός να ήμουν εγώ, τι θα έλεγες; Παιδί σου είμαι". "Όχι", μου λέει, "σε πληροφορώ ότι ακούω πολύ καλά". Έτσι έγινε η αιτία να με ακούσει ο πατέρας μου. Είχα και συνεχίζω να...