Ραγίζουν και οι πέτρες στη θέα των παιδιών που χάθηκαν στην άσφαλτο τα τελευταία χρόνια, στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο και στο Ηράκλειο, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων Στα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, όταν το πρωτοείδα, σοκαρίστηκα. Ακολούθησαν... θύελλες στην ψυχή μου, ξανά και ξανά. Πόσες φορές η καρδιά μου χτύπησε δυνατά; Στα μάτια μου αντανακλά ο βουβός πόνος. Το κόκκινο χρώμα με έχει... στοιχειώσει. Ένα δάκρυ κατρακυλά όσο διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα στον "καταραμένο" χρόνο, καθώς αυτός δε γυρίζει πίσω τους δείκτες της... ζωής. Στον... πόλεμο της ασφάλτου... μεγάλωσα. Καταγράφοντας... τραγωδίες, τραγικές πτυχές και φιγούρες, συγκλονιστικά ξεσπάσματα γονέων και κηδείες. Αιματοβαμμένες εικόνες που επαναλαμβάνονται δίχως... φρένο και που μεταδίδονται με... ταχύτητα στο... κοντέρ της TV. Έμαθα πολλά και... τίποτα. Τα... πολλά για την ανύπαρκτη οδική ασφάλεια και το... τίποτα...