Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το παιδί μου να σκοντάφτει και να πέφτει. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να τρέξω, να το σηκώσω, να το προστατέψω από κάθε πιθανό τραύμα. Κι αν ξαναπέσει; Κι αν πονέσει; Κι αν νιώσει απογοήτευση; Αυτές οι ερωτήσεις τριγυρίζουν στο μυαλό κάθε γονιού. Όμως, υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στη φροντίδα και στην υπερπροστατευτικότητα... Οι "γονείς-οδοστρωτήρες", γνωστοί και ως "lawnmower parents", είναι αυτοί που απομακρύνουν κάθε πιθανό εμπόδιο από τον δρόμο του παιδιού τους. Δεν θέλουν να το δουν να δυσκολεύεται, να απογοητεύεται, να νιώθει άβολα. Έτσι, τρέχουν μπροστά του, "ισοπεδώνοντας" κάθε εμπόδιο, είτε αυτό είναι μια δύσκολη εργασία για το σχολείο, μια παρεξήγηση με έναν φίλο ή μια απόρριψη σε μια δραστηριότητα. Το αποτέλεσμα; Ένα παιδί που δεν μαθαίνει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις μόνο του.Η επιθυμία να προστατέψουμε... και το τίμημα που πληρώνουμε Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι προθέσεις των...