Ξυπνάω καθώς ένα μικρό χέρι χτυπά τον ώμο μου. Τι ώρα είναι; Πού είμαι; Καθώς κοιτάζω το ρολόι - 3:42 π.μ. - μια μικρή φωνή ψιθυρίζει "Μαμά; Είχα ένα ατύχημα". Αναστενάζω και σηκώνομαι από το κρεβάτι, πηγαίνοντας στο παιδικό υπνοδωμάτιο για να αλλάξω σεντόνια και να ξαναβάλω τη μικρή στο κρεβάτι με καινούργιες πιτζάμες. Λίγα λεπτά αργότερα, επιστρέφω στο κρεβάτι μου, κλείνω τα μάτια μου και παρακαλώ να ξανακοιμηθώ γρήγορα. Ξέρω ότι το ξυπνητήρι θα χτυπήσει σε λιγότερο από δύο ώρες και εγώ έχω ανάγκη για λίγο περισσότερο ύπνο. Όταν η μητρότητα αλλάζει τις νύχτες σου - Η εξομολόγηση μιας μητέρας Όμως, δεν μπορώ να αποκοιμηθώ. Το μυαλό μου τρέχει, σκέφτομαι την επόμενη μέρα, ανησυχώ μήπως δεν προλάβω να κάνω όλα όσα πρέπει να γίνουν από τη λίστα που έχω στο μυαλό μου. Δεν έχω ιδέα πόσος χρόνος πέρασε μέχρι να αποκοιμηθώ και να ξυπνήσω λίγα λεπτά αργότερα. Κοιμήθηκα καθόλου; Σίγουρα δεν μου φαίνεται. Γκρινιάζοντας, σηκώνομαι και ξεκινάω...