Δεν υπάρχει περιστατικό, μικρό ή μεγάλο, θετικό ή αρνητικό, δημιουργικό ή επιβλαβές και συχνά καταστροφικό, που να σημειώνεται στον πολιτικό χώρο και να μην παραπέμπει ή να μην τεκμηριώνει μια πάγια συνθήκη, όπως αυτή της σχέσης των πολιτών με κάθε μορφή εξουσίας - κυρίως την κρατική. Μια σχέση που αν και εκφράζεται συχνά ως επικριτική, και μάλιστα με οξύτατα δριμείς τόνους, στο βάθος δεν παύει να παραμένει μια σχέση λατρείας. Τόσο μεγαλύτερης όσο υψηλότερες ιεραρχικά είναι οι θέσεις που καταλαμβάνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί, σε βαθμό που αν δεν διστάζουν συχνά να "εκτεθούν", με έναν τρόπο απροσχημάτιστα, στην καλύτερη περίπτωση, απρεπή, είναι γιατί γνωρίζουν πως η ύπαρξη αυτού του είδους της λατρείας, μέσα σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, αν δεν τους εξαγνίζει, τελικά τους δίνει συγχωροχάρτι για την οποιαδήποτε παράλειψη ή για το οποιοδήποτε πλημμέλημά τους. Με στοιχειώδη ευαισθησία και πέντε δράμια μυαλό, θα έμενε κανείς...